YAZAR: Yaşar Kemal
Alıntı:
...Abbas geldi Esmenin arkasından. Bir daha geldi. Hapisten kaçmıştı. Esme ona yalvardı, git Abbas, diye. Hapise düştün sen. Her şey bitti. Abbas gitmedi. Biribirine bakıştılar kaldılar. Esme, biri görecek bizi, yarın gelsene Abbas, dedi. Abbas çekildi gitti. Elinde yepyeni bir mavzeri vardı. Tepeden tırnağa kadar fişekliklerle donanmıştı Abbas, Esme, Abbas sen dağa çekil, dedi. Abbas dağa çekildi. Abbas Esmenin sevdasından deli oluyordu. Esme de Abbasın sevdasından deli oluyordu. Abbas dağa çekildi gitti. Esme onun ardınca gitmedi. Devrisi gün Abbas gene geldi. Dut ağacının gölgesinde durdu. Öyle dimdik, öyle upuzun duruyordu orada. Ay ışığı vardı, derin. Esme konaktan indi. Kocası Halil uyuyordu. Esme, Abbasın yanına vardı. Git Abbas, dedi, bak çocuğum tam yedi yaşında. Bana acı, dedi. Seni de beni de öldürürler bunlar. Abbas gitmedi. Orada dut ağacının altında, gölgede, ay ışığının derinliğinde dikildi kaldı. Hiç konuşmuyordu. Tüfeği omuzundaydı. Esme, öldürürler git, dedi. Abbas susuyordu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder